Oliver Frljić

Biografija

Oliver Frljić je jedan od najistaknutijih hrvatskih pozorišnih reditelja. Rođen je 31. marta 1976. godine u Travniku. Živi i radi u Zagrebu.

Za vreme rata, Oliver je živeo u đačkom domu u Splitu i, pošto nije imao domovnicu, jedva se upisao u školu. Njegov otac i sestra su otišli u Nemačku, a zatim u Sjedinjene Američke Države.

Završio je filozofiju i religijsku kulturu na Fakultetu Družbe Isusove u Zagrebu, a pozorišnu režiju i radiofoniju je diplomirao na Akademiji dramskih umetnosti.

Pre studija je učestvovao na amaterskim pozorišnim festivalima, vodio je bend i pozorišnu družinu „Le Cheval“ (što na francuskom znači konj). U toku studija je imao prve profesionalne angažmane i režirao je u Istarskom narodnom pozorištu, Teatru &TD i umetničkoj organizaciji KUFER koja je osnovana radi promocije mladih umetnika.

2007. godine je režirao predstavu „Blizanke“ za koju je dobio Nagradu ASSITEJ za najbolju režiju na manifestaciji Susreti profesionalnih pozorišta za decu i mlade.

2008. godine mu je ista predstava donela još dva priznanja za režiju: Zlatnu Žar pticu na Naj, naj, naj festivalu i nagradu na Dečjem pozorišnom festivalu u Beogradu. Uradio je predstavu „Turbo-folk“ za koju mu je uručena Nagrada za najbolju režiju na Međunarodnom festivalu komornog teatra Zlatni lav koji se održava u Umagu.

2009. godine njegova dela „Turbo-folk“ i „Bakhe“ su podelila Nagradu Anđelko Štimac za najbolju režiju na Međunarodnom festivalu malih scena u Rijeci. Predstava „Strah u Ulici lipa“ je dobila tri nagrade za režiju: Mali Marulić na Festivalu hrvatske drame za decu, Zlatnu Žar pticu na Naj, naj, naj festivalu i Nagradu ASSITEJ na Susretu profesionalnih pozorišta za decu i mlade. Predstava „Blizanke“ je nagrađena srebrnim lovorovim vencem na festivalu internacionalnog teatra MESS u Sarajevu, u kategoriji dečijeg programa.

2010. godine je započeo pohod na međunarodnu scenu. Režirao je predstavu „Preklet naj bo izdajalec svoje domovine“ koja se prikazivala u Slovenskom mladinskom gledališče. Osvojila je dve Borštnikove nagrade u Mariboru. Usledilo je „Buđenje proleća“ koje je na užičkom festivalu Bez prevoda proglašeno za najbolju predstavu. Delo „Rasprava Pierra de Marivauxa“ je režirao u Crnogorskom narodnom pozorištu u Podgorici.

Krajem godine su nastale predstave: „Kukavičluk“ i „Otac na službenom putu“ koje su premijerno prikazane u Srbiji.

2011. godine „Kukavičluk“ je Oliveru doneo nagrade za najbolju režiju na 10. festivalu bosanskohercegovačke drame u Zenici i Sterijinu nagradu na festivalu Sterijino pozorje koji se održava u Novom Sadu. Predstava „Otac na službenom putu“ je osvojila oko 30 nagrada zbog čega je reditelj postao regionalna zvezda. Neka priznanja su: Zlatni lovorov venac na MESS-u i Ardalion na festivalu Bez prevoda.

Usledile su dve dečije predstave: „Matilda“ i „Družba Pere Kvržice“ koje su reditelju donele Nagradu ASSITEJ na Susretima profesionalnih pozorišta za decu i mlade. Za delo „Pismo iz 1920.“ mu je uručena Nagrada za najbolju režiju na Susretu profesionalnih pozorišta u Brčkom.

Najuspešniju godinu u karijeri, Oliver je krunisao predstavom „Mrzim istinu!“ u kojoj govori o lažima unutar svoje porodice. Predstava je osvojila najviše nagrada u istoriji hrvatskog pozorišta. U njoj su glumili: Ivana Roščić, Iva Visković, Filip Križan, itd.

2012. godine je režirao: „Prolazi sve“, „Tri sestre“ i „Zoran Đinđić“, predstavu koja je na 47. Bitefu osvojila Gran Prix „Mira Trailović“. Ona mu je obezbedila titulu provokativnog i kontroverznog umetnika i privukla je pažnju publike.

Usledilo je delo „Dantonova smrt“ koje je praćeno skandalima, a jedan od njih je klanje kokoške na sceni. Uprkos tome, Oliveru je uručena nagrada Orlando na Dubrovačkim letnjim igrama i Nagrada „Biljana Kovačević-Vučo“ za zaštitu i unapređenje ljudskih prava u Beogradu.

U Sloveniji je nastavio sa radom i režirao je: „Klistirajmo Srćka!“, „Božić kod Ivanovih“ i „25.671“.

2013. godine je nastala predstava na temu obrazovanja „Black box schule: They expect you to pick a career“ koju je radio u Dizeldorfu i koja je postigla veliki uspeh. U Poljskoj je režirao „Nebožansku komediju“ koja je zabranjena.

2014. godine su usledila dela: „Jazavac u Kerempuhu“ i „Hamlet“ koji je osvojio: Nagradu „Anđelko Štimac“ za režiju i Nagradu „Veljko Maričić“ za dramaturšku adaptaciju predstave na Međunarodnom festivalu malih scena.

Krajem godine, Oliver je postao upravnik hrvatskog narodnog pozorišta Ivana pl. Zajca u Rijeci. Reakcije su bile oprečne, a reditelj je izjavio da je to najtolerantnija sredina u njegovoj otadžbini.

2015. godine Oliverova predstava „Balkan macht frei“ je proglašena za jednu od četiri najboljih koje su prikazane u Nemačkoj. Režirao je predstavu „Aleksandra Zec“ koja govori o ubistvu srpske porodice Zec. Ona mu je donela Nagradu Anđelko Štimac na Međunarodnom festivalu malih scena.

2016. godine je počeo da radi u Rijeci u okviru projekta Evropske prestonice kulture. Režirao je predstavu „Naše nasilje i vaše nasilje“ koja je izazvala burne reakcije. Govori o migrantima, teroriznu, stanju na Bliskom istoku, itd. Zbog nje je protiv Olivera podignuta kaznena prijava u Poljskoj.

Privatni život

2011. godine Oliver je raskinuo trogodišnju vezu sa voditeljkom Danielom Trbović. Krajem godine je počeo da se zabavlja sa glumicom Lindom Begonjom.

2016. godine reditelj i glumica su optužili predsednicu Kolindu Grabar-Kitarović i prvog potpredsednika Vlade i šefa HDZ-a Tomislava Karamarka da protiv njih vode organizovanu hajku. U kratkom vremenskom periodu, nepoznati ljudi su obili i Lindin i Oliverov stan i ukrali su nakit.

Oliver ima ćerku Sašu koju je dobio u prvom braku.

Citati Olivera Frljića:

• „Kazalište vidim kao prostor u kojem mogu stvoriti mišljenje mimo nametnutih društvenih matrica. Primjerice, kazalište je mjesto u kojem mogu govoriti da rat nije bio neizbježan i da osamostaljivanje Hrvatske – uspoređeno s brojem ljudi koji su u tom ratu stradali i socijalnom bijedom u kojoj sada živimo – nije bilo vrijedno svega toga.“
• „Ja sam ponosan na to što još uvijek govorim jezik koji zvanično više ne postoji, riječ je o srpskohrvatskom jeziku.“
• „Mislim da su nagrade u ovom poslu nužno zlo. One, uglavnom, govore više o onima koji ih daju nego o onima koji ih primaju. I nije se loše ovdje podsjetiti na ono što je jednom prilikom o nagradama rekao Jean-Luc Godard: „Nagrade su kao hemorodi. Prije ili kasnije, svatko ih dobije.“
• „Ne bavim se previše budućnošću. Više me zanima kako da vrijeme u kojem sada živimo barem malo učinim boljim. Govoriti ono što svi znaju, a o čemu svi šute nije loš početak.“
• „Nastojim svojim teatarskim radom da preispitujem istoriju u poslednje dve decenije. I nije mi važno šta će od toga ostati u budućnosti, važnije mi je pitanje šta to može da uradi danas i ovde. Mogu li se sanirati te ogromne štete i rane koje su toliko potrgale društveno tkivo.“